مست و خوشی باده کجا خوردهٔ؟
این مه نو چیست که آورده ای؟
ساغر شاهانه گرفتی به کف
گلشکر نادره پرورده ای
پردهٔ ناموس کی خواهی درید؟
کفت عقل و ادب و پرده ای
می شکفد از نظرت باغ دل
ای که بهار دل افسرده ای
آتش در ملک سلیمان زدی
ای که تو موری بنیازرده ای
در سفر ای شاه سبک روح من
زیر قدم چشم و دل اسپرده ای
دارد خوبی و کشی بی شمار
روی کسی کش بک اشمرده ای
بنده کن هر دل آزادهٔ
زنده کن هر بدن مرده ای
می کندت لابه و دریوزه جان
جان ببر آنجا که دلم برده ای
جان دو صد قرن در انگشت تست
چونت بگویم؟! که توده مرده ای
بس کن تا مطرب و ساقی شود
آنکه می از باغ وی افشرده ای